මිනිසුන්ට තනිව විසඳුම් අපේක්ෂා නොකළ හැකි අනර්ථයන්, ස්වභාව ධර්මයේ අසම්මත ඉඟියක් දැයි කුකුසක්.

මිනිසුන්ට තනිව විසඳුම් අපේක්ෂා නොකළ හැකි අනර්ථයන් සමාජ ක්‍රමය තුලින් මතුවේ. විවිධ සමාජ ක්‍රියාකාරීත්වයන් හමුවේ පීඩාවට පත්වන කොට්ටාශයක් සෑම සමාජයක් තුලින්ම නිරායාසව හමුවීම යන කරුණ, මුල් බැල්මට කැලෑ නීතිය සමාජගත වීමක් ලෙස වර නැගීමට කෙනෙකු දිරිමත් කරනු ඇතිමුත්, ඉන් ඔබ්බට මෙහෙයවෙන සිතිවිල්ලක් ලෙස හඟිනුයේ, නූතන සමාජ ආකෘතීන් තුලින් නිවැරැද්ද ට සමානුපාතිකව වැරැද්ද ට ද  ක්‍රියාවට නැංවීමට අබාධව හා ස්වයංව ලැබී ඇති අවකාශයයි. මෙවැනි කරුණු ( මිනිසුන්ට තනිව විසඳුම් අපේක්ෂා නොකළ හැකි අනර්ථයන් ) සිද්ධිමය වශයෙන් කලාව, සංස්කෘතිය, සභ්‍යත්වය වැනි පොදුජන විඥානයට අතිශය සමීප පදනම් වල පිහිටා මාධ්‍යයන් මගින් (නව කතාව, කෙටි කතාව, දිනපතා පුවත් වැනි ) සමාජ ඇස නැතහොත් සාමාන්‍ය ජන ජීවිතය  වෙත උලුප්පා දැක්වීමෙන් දැනෙන  සංවේදනයක් නිර්මානය කළ හැකි වුවද, සමාජ ක්‍රමයේ ආරම්භයේ මුල් විහිද ඇති ඉසවුවේ පටන්ම මෙකී අනර්ථයන් අනවරතව සමාජ ක්‍රමය විනිවිදිමින් විකාශනය වී ඇති අයුරු මෙන්ම නීතිය හෝ සමාජ යුක්තිය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින කුමන බලවේගයකට හෝ වේවා, මෙකී අනර්ථයන් ගෙන් ව්‍යුක්ත පරිසරයක සමාජ තුලනයක් ඇති කිරීමට මෙතුවක් හිමි නොවී ඇති අවකාශය කොතරම් තීව්‍රද යත්, මෙය මනුෂ්‍ය වර්ගයා කෙරෙහිම බලපවත්වන පරිද්දෙන් ස්වභාව ධර්මය සිය අනියත බලපරාක්‍රමය පිළිබඳ අසම්මත ඉඟියක් පල කරන ලද අවස්ථාවක් දැයි කුකුසක් විටෙක මතු වේ.