1987 වසරේ එක් දවසක, නමින් බායි ෆැන්ගී නම් වූ වයසින් සැත්තෑ සතර වියැති රික්ශෝ රියැදුරෙකු සිය උපන් ගම බලා පැමිනියේ තමන්ට මහත් වෙහෙසකර වූ රැකියාවෙන් සමුගෙන සිය දිවියේ සැඳෑ සමය ගෙවීමට වූ කැමැත්තෙන්. මේ පැමිණි ගමනේදී ඔහුගේ නෙත ගැටුනේ සිය පාසල් වියදම් ගෙවා ගැනීමට නොහැකි වූ බොහෝ දිළිඳු දරුවන් වීදි වල විවිධ මෙහෙකාරකම් වල නියැලෙන දර්ශන වලින් සිය මවු නගරයෙහි වීදි පිරී ගොස් ඇති ආකාරයයි.
සිය විශ්‍රාමික සැඳෑ සමය පිළිබඳ අදහස අත් හල "බායි", නැවතත් ඔහු සිය සුපුරුදු රික්ශෝ රැකියාවෙහි නියුතු වූ ටියැන්ගින් නගරයට ආපසු පැමින, නැවතත් සිය රැකියාව ආරම්බ කලේ, දුම්‍රිය පොළ ආසන්නයේම සිය රථය නතර කොට මිනිසුන්ට සිය සේවය වැඩිපුර ලබා ගැනීමට අවකාශ සලසමින්. එපමණක් නොවෙයි ඔහු සිය රැකියාව පැය 24 පුරා සපයන්නටත් තීරණය කලා. ඔහු සරල ආහාර වලින් සිය කුසගින්න නිවාගන්නටත්, තමාට ලැබුනු කිසිවෙකු මින් පෙර භාවිතා කොට ඉවත දැමූ ඇන්දුම් වලින් සැරසී කටයුතු කිරීමටත්, තීරණය කලේ තම පුද්ගලික වියදම් හැකි පමණින්ම අවම කිරීමටත් ඔහුට අවැසි වූ නිසයි. මෙලෙස සිය ජීවිතය සහ රැකියාව ඔහු සැලසුම් කලේ අන් කවරක් සඳහා වත් නොවෙයි. ඔහු උපයන සියළු ධනය, ඉගෙනීමට වියදම් සොයා ගැනීමට අපහසු දරුවන්ට අධ්‍යාපන වරම් හිමි කර දීම සඳහා වැය කිරීමේ චේතනවෙන්.
2001 වර්ෂයේ දිනයක, ඔහු සිය රික්ශෝ රථය ටියැන්ගින් නගරයේ මධ්‍යම පාසල වෙත පදවාගෙන ආවේ, ඔහුගේ අවසාන ඉපැයීම පාසල වෙත ලබා දීම සඳහායි. ඒ වනවිට ඔහු වයසින් 90 වියැති ව ශාරීරිකව ඉතා අබල දුබල තත්වයක පසු වූ තත්වය පෙන්වමින් ඔහුට තවත් ඉපැයීම් කල නොහැකි වනු ඇති බව ප්‍රකාශ කලා. සියළු දරුවන්ගේ සහ ගුරුවරුන්ගේ නෙත් කඳුලින් තෙත් වූයේ ඔහු කෙරෙහි වූ අපරිමිත හැඟීම් වලින් ඔවුන්ගේ සිත් පිරී ඉතිරී යන්නට වූ නිසයි.
ඔහු විසින් පරිත්‍යාග වශයෙන් ලබා දුන් මුදල ගණන් බලා තිබූ ආකාරයට යුවාන් 350,000 ක්. එය දරුවන් 300කට වැඩි ගණනකට අධ්‍යාපන අවස්තා උදා කර දෙන්නට සමත් වී තිබුනා 2005 වසර දක්වා ඔවුන්ගේ අධ්‍යාපන කටයුතු ඉදිරියට කරගෙන යාම සඳහා.බායි සිය ජීවිතයට සමුදුන්නේ අතිශය ආදර්ශමත් භූදලයක් ඉතිරි වන්නට ඉඩ හරිමින්. ඒ අන් කවරක් වත් නොව අවස්ථා නොලද දරුවන් වෙනුවෙන් ඔහු විවර කල අධ්‍යාපන අවස්ථාවනුයි.
පුද්ගලයකු වශයෙන්, බායි වැනි, ඉවත ලූ ඇඳුම් හැඳි, කිසිඳු අධ්‍යාපනයක් නොලද රික්ශෝ රියැදුරෙකු හට, දරුවන් 300කට වැඩි ගණනකට අධ්‍යාපන අවස්ථා උදා කර ලන්නට තරම් ශක්තිමත් සිතක් පහල විනි නම්, අප සහ අප වටා ඇති සම්පත් සහ, අප සතුව ඇති කුසලතාවයන්, අප යොදා ගන්නේ කවර අරුතින්දැයි අද දවසේම අප සිතා බැලිය යුතු නොවේද?
සිංහල අනුවාදය : සුදර්ශන දේශප්‍රිය.
[MUST READ]
In 1987, a 74-year old rickshaw puller by the name of Bai Fangli came back to his hometown planning to retire from his backbreaking job. There, he saw children working in the fields, because they were too poor to afford school fees.
Bai returned to Tianjin and went back to work as a rickshaw puller, taking a modest accommodation next to the railway station. He waited for clients 24 hours a day, ate simple food and wore discarded second-hand clothes he found. He gave all of his hard-earned earnings to support children who could not afford education.
In 2001, he drove his rickshaw to Tianjin YaoHua Middle School, to deliver his last installment of money. Nearly 90 years old, he told the students that he couldn't work any more. All of the students and teachers were moved to tears.
In total, Bai had donated a total of 350,000 yuan to help more than 300 poor students continue with their studies. In 2005, Bai passed away leaving behind an inspiring legacy.
If a rickshaw-puller who wore used clothes and had no education can support 300 children to go to school, imagine what you and I can do with the resources we have to bring about positive change in our world!
If you are going to SHARE one post today, let it be this one!
